ایرانی چه می خواهد

"ایرانی" چه می خواهد؟
 نویسنده: علی رضا اسلامی

حدودا چهل ساله است. بسیار باهوش و نکته بین. سرشار از استعداد است و اخلاق برایش بسیار مهم است. کسب روزی حلال و حفظ احترام اجتماعی پله اول پولدار شدن می داند. در طول زندگی اش شغل های زیادی را نیز امتحان کرده؛ اما می گوید حتی دو میلیون تومان پس انداز ندارد و اگر 10 روز کار نکند شکم زن و بچه اش گرسنه می ماند. خیلی ها دوست دارند با او کار کنند و حقوق خوبی هم به او می دهند، اما او نمی تواند برای کسی کار کند. شان خود را بسیار بالاتر از آن می داند که برای کسی کار کند. در توجیه خود، درست یا غلط ؛ می گوید بالاخره یکی از کارهایم می گیرد و شش ماهه به اندازه یک عمر کارمندی برای دولت و یا دیگران  درآمد خواهم داشت. همسرش غر می زند و خانواده اش هم از سبک زندگی اش ناراضی هستند؛ اما نمی تواند به شیوه دیگری زندگی کند. تنها امیدش این است که با درس گرفتن از گذشته و افزودن به تلاشش هر چه زودتر صنم موفقیت را در آغوش بکشد تا بتواند رضایت اطرافیان را نیز جلب کرده و الگویی موفق از خود بر جای بگذارد.

شاید در اطراف خود کسانی را بشناسید که دقیقا مثل این دوست قدیمی من هستند. همه ما نمونه هایی از این آدم های کمالگرا را می شناسیم که سرانجام موفق شده اند و اطرافیان و جامعه خود را نیز به صورت پایدار منتفع کرده اند. همچنین مصداق های شکست خورده اش را هم در اطرافمان می بینیم که اصطلاحا سال های کوری پیری خود را در تنهایی می گذرانند و نه زنی کنارشان مانده است و نه بچه ای، خودشان هم نا امید و افسرده در انتظار مرگ نشسته اند.
حکایت "ایران" هم همین است. واضح تر بگویم خصوصیاتی که در پاراگراف اول ذکر شد، ویژگی های شخصیتی "هویت جمعی ناپیدای ایرانیان" است . این ویژگی های هویتی جمعی در برخی از ایرانیان  پر رنگ تر است. همان کسانی که جریان سازی می کنند و به اصطلاح، اسب ارابه جامعه هستند و آن را به حرکت در می آورند. در برخی دیگر بر اساس نوع تربیت خانوادگی و سطح ترشح هورمون هایشان متعادل تر و یا کمتر است. این وضعیت انحصاری کشور ما نیست.